Мо бояд аз он ҳодисае, ки дар замони ҳазрати Нӯҳ (а) рӯй дода буд, панд омӯзем. Худо бар сари қавме, ки аз ягон гуноҳ рӯ намегардонданд ва доимо даст ба гуноҳ мезаданд, азоб овард, ки оқибат ҳалок шуданд. Шумии гуноҳ аст, ки Худоро аз ёди одамон мебарорад. Мо бояд коре кунем, ки Худоро аз буданамон хурсанду розӣ кунем, то ки моро баракат диҳад, якдигарро ба роҳи рост даъват кунем, баъд наҷот меёбем. Худо дӯстдоронашро, азизонашро хор намекунад.
